Scholastyka pochodziła z Nursji, małego miasteczka w sercu Włoch, gdzie razem ze swoim bratem, św. Benedyktem, przeżyła pierwsze lata życia. Dziś w miejscu ich narodzin stoi skromny kościół pw. św. Benedykta, a w jego podziemiach zachowały się fragmenty muru, który niegdyś otaczał ich dom rodzinny. To miejsce, pełne ciszy i modlitwy, stało się świadkiem początków dwóch wielkich życiorysów, które na zawsze wpisały się w historię Kościoła.

Od najmłodszych lat Scholastyka była pod silnym wpływem brata, św. Benedykta. Towarzyszyła mu w duchowym rozwoju i wędrowała za nim, naśladując jego sposób życia poświęcony Panu Bogu. Gdy Benedykt zakładał pierwszy klasztor w Subiaco, Scholastyka nie pozostała w tyle, zakładając tamże klasztor dla kobiet, zgodny z regułą Benedykta. Dziś w tych samych miejscach, na dwóch wzgórzach Subiaco, stoją dwa klasztory – męski w Subiaco i żeński w Plombariola. Wciąż można odwiedzać grotę, w której bracia i siostra spotykali się na duchowe rozmowy, rozważając tajemnice Boże. Ich więź była pełna miłości i wspólnej modlitwy, a podobne spotkania miały miejsce na Monte Cassino, gdzie Benedykt i Scholastyka spędzili wspólne chwile przed śmiercią.

Ich ostatnie spotkanie miało miejsce w nocy. Scholastyka błagała Benedykta, by pozostał, ale gdy brat zdecydował się odejść, nieoczekiwanie rozszalała się burza. Na prośbę siostry deszcz stał się tak gwałtowny, że Benedykt zmuszony był zostać na noc. „Prosiłam cię, a ty mnie nie chciałeś wysłuchać” – powiedziała mu wtedy Scholastyka. „Zwróciłam się przeto do Boga i zostałam wysłuchana” – dodała, nie kryjąc radosnej przekory, by po chwili zakończyć: „Jeśli ci tak spieszno, to idź teraz”, wskazując na deszcz, który nie ustępował.

Trzy dni później, 10 lutego 547 roku, Scholastyka zmarła. Św. Grzegorz Wielki, w swoich „Dialogach”, wspomina, że trzy dni po śmierci siostry, Benedykt ujrzał jej duszę w postaci białej gołąbki, wznoszącą się do nieba. To niezwykłe zjawisko miało miejsce, gdy św. Benedykt patrzył z celi na klasztor, w którym żyła jego siostra. Natychmiast wysłał braci, by zabrali jej ciało i złożyli je w grobie, który przygotował dla siebie. Relikwie św. Scholastyki zostały przeniesione do Fleury, a później, po zniszczeniu klasztoru w Monte Cassino przez Longobardów, trafiły do Le Mans, gdzie znajdują się do dziś.