Przed nami Adwent. Kolejny w życiu, ale nadal niezmiennie wyjątkowy. Czekanie na Boga jest warte uwagi, zaangażowania i doświadczania tu i teraz tego, co się dzieje, wrażliwości na ludzi, których spotykamy. Każdy ma swój Adwent do przeżycia. Tylko jak go przeżyć dobrze? Żeby przeżyć dobrze Adwent, trzeba odkryć sens adwentu – czasu – który daje nam Bóg… Zaczynamy nowy rok liturgiczny – nowy etap życia jest jak czysta karta do zapisania. To kolejna szansa na zaproszenie Boga do mojej codzienności, bo Adwent przeżywam właśnie tu, gdzie jestem: w mojej rodzinie, z pracą, którą mam, tak jak to jest możliwe, korzystając z bogactwa tradycji i zwyczajów. Adwentowe oczekiwanie jest tajemnicą, którą warto krok po kroku odkrywać, a nie odgrywać. Autentycznie – tak jak umiem i jak mogę, nie siląc się ani na perfekcjonizm, ani na obwinianie się przed Bogiem. Jezus nie przychodzi do sprawiedliwych, ale do grzeszników, słabych i kruchych ludzi, którymi w gruncie rzeczy jesteśmy. Przychodzi delikatnie jako dziecko, z niepojętą miłością, pokojem i radością, którymi chce nas napełnić po brzegi. Mogę przyjąć te łaski z wdzięcznością, ale mogę je też odrzucić i stracić kolejny w życiu Adwent. Niech ten adwent stanie się dla Was chwilą szczególnego spotkania z Matką Bożą! Błogosławionego Adwentu.!

Nowy rok duszpasterski

Wraz z rozpoczęciem Adwentu i nowego roku liturgicznego (B) w niedzielę 3 grudnia Kościół w Polsce wprowadza nowy program duszpasterski „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła” – na rok 2023/2024 – przekazuje Komisja Duszpasterstwa KEP. W naszej diecezji będziemy ten rok obchodzić w kontekście 25-tej rocznicy wizyty św. Jana Pawła II w naszej diecezji, która przypada w przyszłym roku oraz przebiegowi peregrynacji w diecezji relikwii Błogosławionej Rodziny Ulmów.

Celem programu duszpasterskiego Kościoła katolickiego w Polsce na rok 2023/2024 jest uzmysłowienie wszystkim ochrzczonym, że są podmiotem we wspólnocie Kościoła, a więc kimś ważnym. To oznacza, że jest się także odpowiedzialnym za całą wspólnotę – tą, która jest tu i teraz, ale także tą, jaka będzie w przyszłości” – powiedział PAP bp Waldemar Musioł, biskup pomocniczy opolski, sekretarz Komisji Duszpasterstwa KEP. Zaznaczył, że „każdy otrzymał do Boga jakieś talenty i jest zaproszony, aby je odkrył a następnie dzielił się nimi z innymi, przez co nie tylko sam się rozwija jako osoba, ale także pomaga budować wspólnotę Kościoła”. „Kluczem do realizacji tegorocznego programu jest budowanie relacji, a tam gdzie one już istnieją ich pogłębianie” – wskazał bp Musiał. Zwrócił uwagę, że „doświadczenie bycia razem otwiera człowieka na dialog także o sprawach trudnych”. Przewodniczący Komisji Duszpasterstwa KEP bp Andrzeja Czaja przyznał podczas konferencji prasowej w Warszawie prezentującej nowy program duszpasterski, że „potrzeba przemiany mentalnej w odniesieniu do funkcjonowania duszpasterstwa, funkcjonowania pasterskiej posługi, kształtowania parafii, dzieła ewangelizacyjnego i duchowej formacji”. Jak zaznaczył, że „nie może być w Kościele podziału na aktywnych i biernych, na pouczających i stanowiących przedmiot duszpasterskiej troski”. Więcej informacji na temat nowego roku duszpasterskiego – po kliknięciu w banner.

Okres Adwentu

Adwent obejmuje 4 niedziele. Rozpoczyna się między 27 listopada a 3 grudnia, kończy się w dzień Wigilii Bożego Narodzenia. W tym czasie nie zdobimy ołtarzy i świątyń kwiatami, szaty liturgiczne mają kolor fioletowy – kolor pokutny, nie śpiewamy „Chwała na wysokości Bogu”. Codziennie przez okres Adwentu odprawiane są Msze Roratnie – która jest mszą wotywną o Najświętszej Maryi Pannie w okresie Adwentu. Ta msza jest jednym ze znaków szczególnej obecności Maryi w okresie adwentu, gdyż to Ona oczekiwała Mesjasza w sposób szczególny. Przeżywała Ona adwent oczekiwania jako córka Izraela, jako Matka Pana Jezusa i jako Matka Kościoła. Nazwa,,roraty” pochodzi od zwyczajowej pieśni na wejście, rozpoczynającej się od słów „Rorate caeli desuper” – „Spuśćcie rosę niebiosa”. Jest to modlitwa proroka Izajasza, błagająca Boga o rychłe przyjście Zbawiciela.

Wyjaśnienie słowa ,,Adwent’’

Słowo Adwent pochodzi od łacińskiego słowa „adventus”, czyli „przyjście, przybycie, nadejście”. W starożytnym Rzymie słowem „adventus” nazywano oficjalny przyjazd, odwiedziny dygnitarza państwowego po objęciu urzędu czy też coroczne przybywanie bóstwa do świątyni. Dla nas chrześcijan „adventus” oznacza czas przygotowujący nas do uczczenia narodzin Jezusa w Betlejem. To również nasze przygotowanie do powtórnego przyjścia Jezusa na ziemię.

Historia adwentu

Pierwsze ślady istnienia Adwentu pochodzą z Galii i Hiszpanii z IV wieku. Adwent trwał wówczas 3 tygodnie. Łączył się z postem pokarmowym i praktykami ascetycznymi. Rzym wprowadził do liturgii Adwent w VI wieku, łagodząc jego charakter pokutny i akceptując liturgiczne przygotowanie do uroczystości Bożego Narodzenia. Przygotowując się na przyjście Chrysusa, podejmujemy szereg działa, zwłaszcza w dziedzinie naszego ducha.

W liturgii Adwent dzieli się na dwie części

Pierwszy podokres Adwentu obejmuje czas od pierwszej niedzieli Adwentu do 16 grudnia, kiedy czytane są teksty biblijne, zapowiadające powtórne przyjście Zbawiciela na końcu świata i przygotowujące do spotkania z Chrystusem Sędzią. Dni powszednie w tym okresie przyjmują wszystkie obchody wyższe rangą (tzn. wspomnienia dowolne, obowiązkowe, święta i uroczystości)
Drugi okres Adwentu, od 17 do 24 grudnia, to bezpośrednie przygotowanie do świąt Bożego Narodzenia. W tym okresie w dni powszednie można obchodzić jedynie święta i uroczystości.

Adwentowe oczekiwanie ma swoje trzy znaczenia :

Najpierw wspominamy oczekiwanie na pierwsze, historyczne przyjście Jezusa. Łączymy się z tymi wszystkimi pokoleniami ludzi sprawiedliwych z czasów starego testamentu, którzy przez wieki oczekiwali na przyjście Mesjasza. Liturgia adwentowa ukazuje postacie tych świętych, którzy poprzedzili lub przepowiadali przyjście Mesjasza. Bóg już po grzechu pierworodnym obiecał, że przyjdzie „Potomek” Niewiasty, który zgładzi szatana. Naród wybrany przez wieki z nadzieją oczekiwał spełnienia tej obietnicy. Jan Chrzciciel stał się głosem wołającym, który zapowiadał przyjście Oblubieńca. Wpatrujemy się także w Maryję, która w szczególny sposób Jezusa oczekiwała. Ona poprzez swoje „niech mi się stanie”, które wyraża Jej posłuszeństwo, uczy nas posłuszeństwa Słowu w wierze.
Bezpośrednio nasze myśli biegną ku Bożemu Narodzeniu – oczekujemy świąt, poprzez modlitwę, roraty, adwentowe postanowienia przygotowujemy się do tego świątecznego czasu. Bóg stał się człowiekiem, przyszedł do nas, a więc i my winniśmy wyjść Bogu naprzeciw, aby spotkać się z wcielonym Synem Bożym. W tym czasie winno się odprawiać rekolekcje, które mają nam pomóc przygotować się na spotkanie z Jezusem.
Jednocześnie nasze myśli biegną ku przyszłości – przypominamy sobie, że kiedyś Jezus ponownie przyjedzie na ziemię, by usunąć zło i za królować nad całym światem. Oczekiwanie na przyjście Jezusa jest źródłem radości. Adwent przypomina nam, że całe nasze życie jest czekaniem. Zawsze do czegoś dążymy. Człowiek, który w życiu już na nic nie czeka jest nieszczęśliwy. Nasze życie staje się piękne dlatego, że jest czekaniem, jest dążeniem do czegoś, czekaniem na Kogoś, czekaniem na przychodzącego Chrystusa.

PODZIEL SIĘ.!