Tradycja nakazuje, aby każdy Jubileusz był ogłaszany wraz z publikacją odpowiedniej Bulli Papieskiej. Przez „Bullę” rozumiemy dokument urzędowy, na ogół pisany po łacinie, z pieczęcią papieża, której kształt nadaje nazwę samemu dokumentowi. Na początku pieczęć była wykonywana zwykle z ołowiu i przedstawiała podobiznę świętych Apostołów Piotra i Pawła, Założycieli Kościoła Rzymu, oraz imię Papieża na odwrocie. Następnie metalową pieczęć zastąpiono pieczęcią atramentową, ale nadal używano jej metalowej wersji do oznaczania ważniejszych dokumentów. Każda Bulla jest identyfikowana za pomocą słów, które ją rozpoczynają. Na przykład św. Jan Paweł II ogłosił Wielki Jubileusz Roku 2000 Bullą Incarnationis mysterium („Tajemnica Wcielenia”), natomiast papież Franciszek ogłosił Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia (2015-2016) Bullą Misericordiae vultus ( „Oblicze miłosierdzia”). Bulla ogłaszająca Jubileusz, wskazująca daty rozpoczęcia i zakończenia Roku Świętego, wydawana jest zwykle w roku poprzedzającym, zbiegającym się z uroczystością Wniebowstąpienia. Z okazji Jubileuszu 2025 publikacja Bulli Papieskiej spodziewana jest na dzień 9 maja 2024 r.

PRZECZYTAJ BULLĘ – WERSJA PDF.

Logo przedstawia cztery postacie, symbolizujące ludzkość pochodzącą z czterech różnych zakątków ziemi. Obejmują się wzajemnie, aby ukazać solidarność i braterstwo, które jednoczą narody. Postać stojąca na samym przodzie przylega do krzyża. Jej postawa jest znakiem nie tylko wiary, ale również nadziei, której nigdy nie można porzucić, ponieważ potrzebujemy jej zawsze i przede wszystkim w najbardziej trudnych momentach. Warto przyjrzeć się falom i sile, która je wywołuje, aby zauważyć, że pielgrzymka życia nie zawsze odbywa się po spokojnych wodach. Często zarówno osobiste przeżycia, jak i różne wydarzenia na świecie, wzywają nas jeszcze mocniej do nadziei. Dlatego należy zwrócić uwagę na dolną część krzyża, swym kształtem przypominającą kotwicę, stabilizującą łódź podczas wysokiej fali. Jak wiemy, kotwica była często używana jako metafora nadziei. Kotwica nadziei to w rzeczywistości nazwa nadawana w żargonie morskim dryfkotwie, używanej przez łodzie do wykonywania manewrów awaryjnych w celu ustabilizowania statku podczas sztormu. Nie można pominąć faktu, że obraz ten ukazuje, iż podróż pielgrzyma nie jest faktem indywidualnym, ale wspólnotowym, naznaczonym rosnącym dynamizmem, który coraz bardziej przybliża nas ku krzyżowi. Krzyż nie jest bynajmniej statyczny, lecz dynamiczny, pochyla się ku ludzkości, jakby zmierzał w jej stronę, nie zostawiając jej samej, bez pomocy. ale zapewniając o swojej obecności i dając poczucie bezpieczeństwa płynącego z nadziei. Wreszcie kolorem zielonym wyraźnie widać motto jubileuszu 2025: Peregrinantes in Spem – Pielgrzymi Nadziei.

Ojcze, który jesteś w niebie, niech wiara, którą nam dałeś w Twoim Synu Jezusie Chrystusie, naszym Bracie, i płomień miłości rozlany w naszych sercach przez Ducha Świętego, obudzą w nas błogosławioną nadzieję na przyjście Twojego Królestwa. Niech Twoja łaska przemienia nas w pracowitych siewców ewangelicznych ziaren, które będą zaczynem ludzkości i kosmosu, w ufnym oczekiwaniu nowego nieba i nowej ziemi, gdy moce Zła zostaną pokonane, a Twoja chwała objawi się na wieki. Niech łaska Jubileuszu ożywi w nas, Pielgrzymach nadziei, pragnienie dóbr niebieskich i rozleje po całej ziemi radość i pokój naszego Odkupiciela. Tobie Boże, błogosławiony po wsze czasy, niech będzie cześć i chwała na wieki. Amen

I katecheza: Rok Jubileuszowy
II katecheza: Odpusty
III katecheza: Odpust parafialny
IV katecheza: Spowiedź i misjonarze miłosierdzia

Wśród starożytnych Hebrajczyków Jubileusz (zwany rokiem yōbel, „kozła”, ponieważ święto ogłaszane było dźwiękiem koziego rogu) został ustanowiony rokiem świętym. W tym okresie prawo mojżeszowe nakazywało powrót ziemi, której jedynym panem był Bóg, do jej dawnego właściciela, a niewolnicy odzyskiwali wolność. Zwykle wypadał co 50 lat. W epoce chrześcijańskiej, po pierwszym Jubileuszu w 1300 roku, cykl obchodów Jubileuszowych został wyznaczony przez Bonifacego VIII co 100 lat. Po petycji Rzymian do papieża Klemensa VI (1342) okres ten został skrócony do lat 50-ciu. W 1389 r. w celu upamiętnienia liczby lat życia Chrystusa to właśnie Urban VI chciał ustalić cykl jubileuszowy co 33 lata i ogłosił Jubileusz w roku 1390 r., którego niestety, w związku ze swoją śmiercią nie mógł celebrować i któremu ostatecznie przewodniczył nowy papież Bonifacy IX. Niemniej jednak w 1400 roku, po upływie ustalonych wcześniej 50-ciu lat, Bonifacy IX potwierdził darowanie win pielgrzymom, którzy przybyli wówczas do Rzymu.  Marcin V obchodził nowy Jubileusz w 1425 r., otwierając po raz pierwszy święte drzwi w Bazylice św. Jana na Lateranie.Ostatnim, który obchodził jubileusz co pięćdziesiąt lat był papież Mikołaj V w 1450 r., następnie, za sprawą Pawła II, okres pomiędzy jubileuszami został skrócony do 25 lat, a w 1475 r. nowy Rok Święty obchodził Sykstus IV. Od tego czasu zwyczajne Jubileusze odbywały się w sposób ciągły. Niestety, wojny napoleońskie uniemożliwiły obchody Jubileuszy w roku 1800 i 1850.Wznowiono je od roku 1875, po przyłączeniu Rzymu do Królestwa Włoch, lecz obchodzono wówczas bez tradycyjnej uroczystości.

2015: Franciszek

Bullą Misericordiae Vultus z 11 kwietnia 2015 r. papież Franciszek ogłosił Jubileusz 50-tej rocznicy zakończenia Soboru Watykańskiego II. Jubileusz poświęcony był miłosierdziu. Przed oficjalnym otwarciem, na znak bliskości Kościoła z dotkniętą wojną domową Republiką Środkowoafrykańską, 29 listopada, podczas swojej pielgrzymki apostolskiej do Afryki, papież Franciszek otworzył święte drzwi katedry Notre-Dame w Bangi, uprzedzając tym gestem początek nadzwyczajnego Jubileuszu. Święte Drzwi Bazyliki św. Piotra w Watykanie zostały otwarte 8 grudnia 2015 r., w święto Niepokalanego Poczęcia NMP. Po raz pierwszy „drzwi miłosierdzia” zostały otwarte w katedrach świata, w sanktuariach, szpitalach i więzieniach. Z tej okazji Papież ustanowił Misjonarzy Miłosierdzia, którym powierzył władzę odpuszczania grzechów, dotąd zastrzeżonych wyłącznie dla Ojca 

2000: Jan Paweł II

Ten sam Papież 29 listopada 1998 r. bullą Incarnationis Mysterium ogłosił wielki Jubileusz 2000 r. Przez cały rok Jan Paweł II odbywał różne pielgrzymki i dokonywał symbolicznych gestów nieprzewidzianych w ogólnie przyjętych, zwyczajowych praktykach obchodów, w tym prośby o przebaczenie za grzechy popełnione w historii i martyrologię chrześcijan zabitych w XX wieku. Jednym z głównych wydarzeń Jubileuszu były Światowe Dni Młodzieży w Rzymie: uczestniczyły w nich ponad dwa miliony młodych ludzi. Papież odbył też pielgrzymkę do Ziemi Świętej, zachęcając do dialogu między Kościołem katolickim, islamem i judaizmem.

1983: Jan Paweł II

Bullą Aperite Portas Redemptori z 6 stycznia 1983 r. Jan Paweł II ogłosił Jubileusz, podczas którego obchodzono pięćdziesiątą rocznicę śmierci i zmartwychwstania Jezusa.

1975: Paweł VI

Papież Paweł VI postanowił, że Rok Święty będzie poświęcony pojednaniu. Zapowiedział to bullą Apostolorum Limina z 23 maja 1974 r. Na otwarciu Drzwi Świętych w Wigilię 1974 obecni byli także buddyjscy mnisi. Był to pierwszy jubileusz transmitowany na całym świecie, podczas którego wraz z Kościołem Bizantyjskim obchodzono zakończenie ekskomuniki z udziałem patriarchy Aleksandrii Melitone. W tym roku Rzymowi groziła susza i aby poradzić sobie z tym zjawiskiem, w związku z dużym napływem pielgrzymów do miasta, nakazano mniejsze zużycie wody.

1950: Pius XII

26 maja 1949 bullą Jubilaeum Maximum ogłoszono Rok Święty 1950. Z okazji obchodów Jubileuszu Papież Pius XII ogłosił dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny i przekształcił Kolegium kardynałów w rodzaj ogólnoświatowej delegacji reprezentującej środowisko katolickie, drastycznie zmniejszając tym samym liczbę kardynałów z samych Włoch i zwiększając obecność kardynałów z różnych narodów. W tym roku kształtuje się masowa turystyka religijna. Rząd włoski podjął działania, aby zapewnić przyjęcie dla milionów pielgrzymów, którzy otrzymali „Kartę Pielgrzyma”, która na terytorium Włoch była wówczas równoważna z paszportem.

1933: Pius XI

Pius XI 6 stycznia 1933 r. bullą Quod Nuper, ogłosił także nadzwyczajny Jubileusz w 1900 rocznicę śmierci Jezusa, obchodzony ze szczególnym rozmachem. Papież wygłosił 620 przemówień, a do Rzymu przybyły ponad 2 miliony pielgrzymów. Do przewozu wiernych z całego świata wykorzystano ponad 500 wagonów kolejowych..

1925: Pius XI

Papież Pius XI, podkreślając zaangażowanie Kościoła i wszystkich chrześcijan na rzecz lepszego społeczeństwa, ogłasza Jubileusz 1925 r. Bullą Infinita Dei Misericordia z 29 maja 1924 r., dając tym samym impuls do działania na całym świecie, co przyniosło mu tytuł „Papieża Misji”. Papież zakazał symboli politycznych na Watykanie, a mimo to, jako pierwszy Papież w historii, pobłogosławił Zjednoczone Państwo Włoch.

1900: Leon XIII

Properante ad Exitum Saeculo to bulla, którą 11 maja 1899 r. Leon XIII ogłosił powszechny Rok Święty 1900. Po raz pierwszy od zjednoczenia Włoch, również król ogłosił Jubileusz w ramach „Mowy Korony”. Papież wystosował apel o przebudzenie wiary w narodzie chrześcijańskim na całym świecie. Głównym celem było pokonanie tendencji modernistycznych w religii katolickiej oraz odnowienie moralności chrześcijańskiej, a także chrystianizacja współczesnego życia. Przyjęcie pielgrzymów zostało zorganizowane po raz pierwszy przez władze włoskie. Również tereny górskie Włoch złożyły hołd jubileuszowy poprzez wzniesienie na szczytach całego kraju pomników ku czci Odkupiciela.

1875: Pius IX

Po powrocie z wygnania i wznowieniu rządów w państwie, 24 grudnia 1874 r. Pius IX ogłosił Jubileusz bullą Gravibus Ecclesiae, niestety wojska Vittorio Emanuele II, które      zajmowały wówczas Rzym, nie dopuściły do celebracji otwarcia i zamknięcia Drzwi Świętych.

1825: Leon XII

Podczas Jubileuszu 1825 r., ogłoszonego 24 maja 1824 r. bullą Quod Hoc Ineunte, Leon XII, mimo swojej choroby, robił wszystko, co mógł, próbując nawiązać bliższe relacje między Papieżem a narodem chrześcijańskim m.in. poprzez program, który miał na celu: zaangażowanie wszystkich sił Kościoła w walkę z nieprawidłowościami zagrażającymi wierze. Do Rzymu przybyło ponad 325 000 pielgrzymów z całej Europy. Wreszcie, ze względu na niedostępność Bazyliki Św. Pawła poza murami zniszczonymi przez pożar w 1823 r., Papież zastąpił ją Bazyliką mniejszą Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu, którą przeznaczył dla zwykłych wizyt wiernych.

1775: ogłoszony przez Klemensa XIV, kontynuowany prze Piusa VI

Jubileusz ten został ogłoszony 30 kwietnia 1774 bullą Salutis Nostrae Auctor przez papieża Klemensa XIV, który niestety 22 września tego samego roku zmarł z przyczyn naturalnych.

Pius VI został wybrany na papieża 15 lutego 1775 r., a kilka dni później, 26 lutego, uroczyście zainaugurował Rok Święty, który nie mógł rozpocząć się tradycyjnie w Wigilię, ponieważ papieska stolica nie była wówczas obsadzona przez żadnego papieża.

1750: Benedykt XIV

 5 maja 1749 r. ogłoszono Rok Święty 1750 z bullą Peregrinantes a Domino. Ówczesne kroniki podają, że do Rzymu przybyło ponad milion pielgrzymów, w tym różne ambasady, grupa z Antyli, Egiptu i Armenii. Frekwencja była tak wysoka, że rzymskie instytucje           charytatywne i szpitalne zmuszone były wynajmować niektóre pałace książęce. Po raz       pierwszy kopuła Św. Piotra i Kolumnada Berniniego zostały oświetlone tysiącami pochodni.       W całym mieście postawiono trzy tysiące krzyży. Papież Benedykt XIV ustanowił również          procesję wielkopiątkową, Via Crucis – Drogą Krzyżową w Koloseum, konsekrując tym        samym amfiteatr jako symboliczne miejsce męczeństwa pierwszych chrześcijan.

1725: Benedykt XIII

Podczas Roku Świętego 1725, ogłoszonego bullą Redemptor et Dominus Noster z 26 czerwca 1724, papież Benedykt XIII regularnie odwiedzał bazyliki, podróżując skromnymi powozami i uczestnicząc w praktykach odpustowych. 15 kwietnia 1725 r. zainaugurował Synod Rzymski w katedrze św. Jana na Lateranie, którego uchwały zebrano w 32-dwóch rozdziałach. W tym roku otwarto również Schody Hiszpańskie, aby połączyć plac z kościołem Trójcy Przenajświętszej na Górze (Santissima Trinità dei Monti).

1700: otwarty przez Innocentego XII, zakończony przez Klemensa XI

Jubileusz ten został ogłoszony przez Innocentego XII w dniu 18 maja 1699 bullą Regi Saeculorum. Podczas otwarcia Papież ze względu na niepewny stan zdrowia nie mógł osobiście przewodniczyć. Jednak w Wielkanoc tego roku, pomimo ciężkiej choroby, widząc dużą liczbę przybyłych pielgrzymów, udzielił uroczystego błogosławieństwa z balkonu Kwirynału.

Zmarł wkrótce potem, 27 września 1700 roku, nie mogąc tym samym zakończyć roku jubileuszowego.

W zamknięciu roku 1700 uczestniczył Klemens XI (wybrany na papieża w listopadzie). Po raz pierwszy w historii Drzwi Święte zostały otwarte przez jednego Papieża i zamknięte przez innego. Napływ pielgrzymów do miasta był tak duży, że niektórzy ówcześni pisarze porównywali Rzym do Paryża.

1675: Klemensa X

W Roku Świętym, ogłoszonym przez Klemensa X bullą Ad Apostolicae Vocis Oraculum z dnia 16 kwietnia 1674 r., Koloseum zostało ponownie poświęcone, a także wycofano pozwolenie na prowadzenie walk byków z 1671 r. Bohaterką wśród pielgrzymów została w tamtym roku królowa Szwecji Krystyna, która w 1655 roku, abdykując z tronu, przeszła na katolicyzm i przeniosła się do Rzymu, do Palazzo Farnese. Do Rzymu przybyło wówczas około półtora miliona pielgrzymów.

1650: Innocenty X

Z okazji Roku Świętego, ogłoszonego bullą Appropinquat Dilectissimi Filii z 4 maja 1649 r., Innocenty X, dzięki współpracy ze słynnym architektem Borrominim, odrestaurował Bazylikę Św. Jana na Lateranie. Z okazji tego Jubileuszu wprowadzono nowość: dzięki bulli Salvator et Dominus z 8 i 12 stycznia 1654 r. odpust jubileuszowy został rozszerzony na prowincje belgijskie i Indie Zachodnie. Do Rzymu przybyło wówczas około 700 000 pielgrzymów, głównie z terenów pod Rzymem; również kilku protestantów przeszło na katolicyzm.

1625: Urban VIII

29 kwietnia 1624 bullą Omnes Gentes Urban VIII ogłosił Jubileusz na rok 1625. 28 stycznia 1625 udzielił odpustu jubileuszowego nawet tym, którzy nie mieli możliwości przyjazdu do Rzymu, udzielił go także więźniom i chorym (bulla Pontificia sollicitudo). 30 stycznia krótkim listem Paterna dominici gregis cura, biorąc pod uwagę niebezpieczeństwo epidemii, która dotarła do Rzymu, wizyta w Bazylice św. Pawła została zastąpiona wizytą w bazylice Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu, a wizyty w Siedmiu Kościołach zastapiono kościołami Św. Sebastian, Św. Paweł i Św. Wawrzyńca. W tamtym roku do Rzymu dotarło około pół miliona pielgrzymów.

1600: Klemens VIII

Rok Święty 1600 został ogłoszony bullą Annus Domini Placabilis z 19 maja 1599. Podczas tego Jubileuszu Klemens VIII dał dobry przykład słuchając spowiedzi w Wielkim Tygodniu, wchodząc na kolanach po Schodach Świętych, służąc pielgrzymom przy stole, jedząc codziennie z dwunastoma biednymi, podczas gdy kardynałowie zrezygnowali z noszenia purpurowych szat na znak pokuty. Wielu ruszyło z pomocą w jubileuszowej akcji papieża, np. rzymscy Żydzi kazali dostarczyć pielgrzymom 500 „schiavine” (koc łóżkowy). 31 grudnia 1600 r. ponad 80 000 osób uczestniczyło w otwarciu Drzwi Świętych, a miliony pielgrzymów przybyły do  Rzymu.

1575: Grzegorza XIII

Jubileusz 1575 – ogłoszony 10 maja 1574 bullą Dominus ac Redemptor – obchodzony po burzy protestanckiego kryzysu, był dla Grzegorza XIII doskonałą okazją do odnowienia katolicyzmu zgodnie z postanowieniami Soboru Trydenckiego. Ten Rok Święty dał Papieżowi możliwość ukazania nowej roli Kościoła we współczesnym świecie. Kościelny model życia pobożnego sprawia, że posługa Boża zbiega się z wypełnianiem obowiązków wobec własnego państwa i służbą bliźniemu. Na ten rok Papież zniósł wydatki związane z obchodami karnawału, przeznaczając wszystko na szpital Pellegrini zarządzany przez Filipa Nereusza. Ogólna frekwencja pielgrzymów w Roku Świętym 1575 według źródeł liczona jest na 400 tys. osób, podczas gdy Rzym liczył wówczas około 80 tys. mieszkańców.

1550: ogłoszony przez Paweł III, kontynuowany prze Juliusz III

Kilka dni po wyborze papież Juliusz III rozpoczął Rok Święty ogłoszony przez swego poprzednika, Pawel III, uchwaleniem bulli Si pastores ovium z 24 lutego 1550 r. Zapowiedział również wznowienie Soboru Trydenckiego w maju kolejnego roku.

1525: Klemensa VII

Bulla Inter Sollucitudines ogłaszająca Jubileusz, została wydana przez Klemensa VII i opublikowana 17 grudnia 1524 r.

1500: Aleksandra VI

Obchody Jubileuszu 1500 wymagały szczególnej intencji, zwłaszcza na przełomie wieków. 12 kwietnia 1498 r. bulla Consueverunt Romani Pontifices zawiesiła wszelkie dalsze odpusty na ten rok i została potwierdzona bullą Inter multiplices z dnia 28 marca 1499 r. Bulla z 20 grudnia 1499 r. Pastores Aeterni Qui  ustaliła, że tylko Penitencjariusze Bazyliki św. Piotra mają władzę odpuszczania grzechów. Z kolei za sprawą Aleksandra VI definitywnie ustalono kompleks ceremonialny zamknięcia i otwarcia lat świętych, które do tej pory nie odbywały się zgodnie z określonymi obrzędami. W rzeczywistości Papież chciał, aby początek był naznaczony mocnym wydarzeniem, które odnalazł w geście otwarcia Drzwi Świętych. Widzimy tutaj bowiem wyraźne nawiązanie do słów Ewangelii według Św. Jana: „Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony».

W końcu zaaranżowano możliwość rezerwacji drzwi, podczas lat świętych, na potrzeby pielgrzymów, które następnie zostały rozszerzone na pozostałe trzy Bazyliki patriarchalne, pozostawiając je zamurowane przez pozostałą część czasu. Otwarcie Drzwi Świętych św. Piotra było zastrzeżone wyłącznie dla Papieża, a w pozostałych trzech Bazylikach dla jego Legatów. Święte Drzwi musiały pozostać otwarte w dzień i w nocy oraz były strzeżone kolejno przez czterech duchownych.

1475: ogłoszony przez Pawła II, kontynuowany prze Sykstus IV

19 kwietnia 1470 bulla Ineffabilis Providentia, wyraźnie powołując się na wizytę w bazylikach Św. Piotra, Św. Pawła, Św. Jana na Lateranie i Św. Marii Maggiore (Bazyliki Matki Bożej Śnieżnej) ogłasza, że począwszy od roku 1475 na polecenie papieża Pawła II obchody jubileuszowe będą odbywały się co 25 lat.

Bullą Quemadmodum operosi z dnia 29 sierpnia 1473 Sykstus IV potwierdził ogłoszenie Jubileuszu dokonane wcześniej przez zmarłego w międzyczasie Pawła II.

1450: Mikołaj V

Mikołaj V, bullą Immensa et innumerabilia, z dnia 19 stycznia 1449 r. zapowiedział kolejny Rok Święty na rok 1450, wyznaczając tym samym termin obchodów jubileuszowych co 50 lat. Również dzięki kanonizacji wielkiego franciszkańskiego kaznodziei, Bernardyna ze Sieny, zainicjowanej przez ówczesnego papieża, napływ pielgrzymów do Rzymu był bardzo duży.

1390: ogłoszony przez Urban VI , kontynuowany prze Bonifacy IX

8 kwietnia 1389 r. papież Urban VI wydał bullę Salvator noster Unigenitus, zgodnie z którą obchody jubileuszowe miałyby się odbywać co 33 lata, przyspieszając tym samym kolejne uroczystości, które zamiast w roku 1400, odbyły się w roku 1390. Niestety, schizma związana z postacią antypapieża Klemensa VII, uchodźcy w Awinionie, zbiegła się w czasie z Jubileuszem, znacząco wpływając na liczbę pielgrzymów napływających do Rzymu, bowiem przyjazd z terenów Francji, Hiszpanii, Katalonii, Szkocji, południowych Włoch, a także w celach złożenia hołdu przy grobach apostołów był wówczas zabroniony. 

1350: Klemens VI

Bullą Unigenitus Dei Filius, w 1343 r. Klemens VI po przyjęciu delegacji Rzymian, którzy prosili go o przeniesienie Stolicy Apostolskiej do miasta i ogłoszenie Jubileuszu wcześniej, niż po stu latach od ostatniego Roku Świętego, ogłosił go na rok 1350. Pomimo plagi zarazy i katastrofalnego w skutkach trzęsienia ziemi, które nawiedziło Rzym w 1349 roku, ponad półtora miliona pielgrzymów napłynęło do miasta na obchody, także dzięki wstawiennictwu papieża, któremu udało się uzyskać rozejm w wojnie między Francją a Anglią, dzięki czemu podróże pielgrzymów w tamtym okresie stały się znacznie bezpieczniejsze.

1300: Bonifacy VIII

Bullą zatytułowaną Antiquorum habet, 22 lutego 1300 r., Bonifacy VIII ogłosił rok jubileuszowy 1300 r., podkreślając, że Rzymianie, którzy trzydzieści razy w ciągu roku odwiedzą bazyliki Św. Piotra i Św. Pawła, otrzymają odpust zupełny, a dla pielgrzymów przybyłych spoza Rzymu wystarczy piętnaście takich wizyt.

W tym roku do Rzymu przybyło co najmniej dwa miliony wiernych. Giotto, któremu w tym czasie zlecono namalowanie fresków w Loggii błogosławieństw, na fasadzie Bazyliki św. Piotra w Watykanie, jest jedną z wybitnych postaci biorących udział w Jubileuszu, wraz z mistrzem Cimabue. W bazylice Św. Jana na Lateranie zachował się starożytny fresk Giotta przypominający o tym wydarzeniu.. 

Wśród innych, znanych osób, przybyłych do Rzymu w tym samym roku, był prawdopodobnie wielki poeta Dante Alighieri, który w niektórych pieśniach Boskiej Komedii nawiązuje do Jubileuszu.

źródło: https://www.iubilaeum2025.va/pl/giubileo-2025/giubilei-nella-storia.html