refleksja
Z dniem 1 grudnia 2024 r., w I niedzielę Adwentu, w Kościele katolickim w Polsce rozpoczynamy program duszpasterski na rok 2024/2025 pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”. Jego realizacja będzie zintegrowana z przygotowaniami Kościoła powszechnego do Jubileuszu Zwyczajnego Roku Świętego 2025 – ogłoszonego bullą Spes non confundit papieża Franciszka 9 maja 2024 roku. Rok Jubileuszowy, będący szczególnym czasem łaski i przebaczenia, rozpocznie się 24 grudnia 2024 roku i potrwa aż do 6 stycznia 2026 roku.
Przed nami Adwent. Kolejny w życiu, ale nadal niezmiennie wyjątkowy. Czekanie na Boga jest warte uwagi, zaangażowania i doświadczania tu i teraz, wrażliwości na ludzi, których spotykamy. Adwent to czas, który każdy z nas przeżywa na swój sposób – czas pełen oczekiwań, ale i pełen łaski. Jak go przeżyć dobrze? Aby przeżyć go dobrze, trzeba odkryć sens adwentu – czasu, który Bóg daje nam, byśmy wciąż na nowo zbliżali się do Jego obecności. Zaczynamy nowy rok liturgiczny – nowy etap życia jest jak czysta karta, którą możemy zapisać. To kolejna szansa, by zaprosić Boga do mojej codzienności, bo Adwent przeżywam właśnie tu, gdzie jestem: w mojej rodzinie, z pracą, którą mam, wśród ludzi, z którymi się spotykam, tak jak to jest możliwe, korzystając z bogactwa tradycji i zwyczajów. Adwentowe oczekiwanie nie jest czymś, co odgrywamy, ale tajemnicą, którą warto krok po kroku odkrywać, by serce mogło w pełni otworzyć się na Boga. Zatrzymajmy się na chwilę, by dostrzec, co On ma dla nas w tym czasie. Adwent to nie tylko czekanie na coś, ale na Kogoś – na Boga, który przychodzi do naszego życia w subtelny, cichy sposób. Czas oczekiwania nie jest bezczynnością, ale pełnią uwagi, otwartości i gotowości do spotkania. Nie muszę być idealny ani udawać kogoś, kim nie jestem. Jezus nie przychodzi do sprawiedliwych, ale do grzeszników, słabych i kruchych ludzi, którymi w gruncie rzeczy jesteśmy. Przychodzi delikatnie jako dziecko, z niepojętą miłością, pokojem i radością, którymi chce nas napełnić po brzegi. To On jest źródłem łaski, którą możemy przyjąć z wdzięcznością, ale możemy ją również odrzucić, tracąc tym samym kolejną okazję na spotkanie z Nim. Zatrzymajmy się na chwilę w codziennym biegu, by przyjąć tę łaskę z otwartym sercem. Niech codzienna modlitwa – choćby krótka – będzie tym, co pozwala nam dostrzegać Boga w prostych chwilach. Niech Adwent stanie się dla nas czasem wyciszenia, ale i radości z tego, że Bóg jest tu i teraz, gotowy przyjść do nas w każdym momencie. Niech ten Adwent będzie czasem szczególnego spotkania z Matką Bożą, która pomaga nam iść ku Jezusowi. Otwórzmy serca na łaskę, którą On nam oferuje. Błogosławionego Adwentu!
liturgia słowa bożego
PIERWSZE CZYTANIE (Jr 33, 14-16)
Potomek Dawida będzie wymierzał sprawiedliwość
Czytanie z Księgi proroka Jeremiasza.
Tak mówi Pan: «Oto nadchodzą dni, kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu.
W owych dniach i w owym czasie wzbudzę Dawidowi potomstwo sprawiedliwe; będzie wymierzać prawo i sprawiedliwość na ziemi.
W owych dniach Juda dostąpi zbawienia, a Jerozolima będzie trwać bezpiecznie. To zaś jest imię, którym ją będą nazywać: Pan naszą sprawiedliwością».
Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY (Ps 25, 4bc-5ab. 8-9. 10 i 14)
Refren: Do Ciebie, Panie, wznoszę moją duszę.
Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według swych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Refren: Do Ciebie, Panie, wznoszę moją duszę.
Dobry jest Pan i łaskawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy ubogich dróg swoich.
Refren: Do Ciebie, Panie, wznoszę moją duszę.
Wszystkie ścieżki Pana są pewne i pełne łaski *
dla strzegących Jego praw i przymierza.
Bóg powierza swe zamiary swoim czcicielom *
i objawia im swoje przymierze.
Refren: Do Ciebie, Panie, wznoszę moją duszę.
DRUGIE CZYTANIE (1 Tes 3, 12 – 4, 2)
Utwierdzenie w świętości na przyjście Chrystusa
Czytanie z Pierwszego Listu Świętego Pawła Apostoła do Tesaloniczan.
Bracia:
Pan niech pomnoży was liczebnie i niech spotęguje miłość waszą nawzajem do siebie i do wszystkich, jaką i my mamy dla was; aby serca wasze utwierdzone zostały w nienagannej świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego, Jezusa, wraz ze wszystkimi Jego świętymi.
Na koniec, bracia, prosimy was i napominamy w Panu Jezusie: zgodnie z tym, co od nas przejęliście o sposobie postępowania i podobania się Bogu – jak już zresztą postępujecie – stawajcie się coraz doskonalszymi! Wiecie przecież, jakie nakazy daliśmy wam w imię Pana Jezusa.
Oto słowo Boże.
ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 85, 8)
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Okaż nam, Panie, łaskę swoją,
i daj nam swoje zbawienie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
✠ EWANGELIA (Łk 21, 25-28. 34-36)
Oczekiwanie powtórnego przyjścia Chrystusa
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza.
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec huku morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie.
Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie spadł na was znienacka jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi.
Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym».
Oto słowo Pańskie.
mówią wielcy
O podwójnym przyjściu Chrystusa
Głosimy przyjście Chrystusa – nie tylko pierwsze, ale i drugie, o wiele wspanialsze od pierwszego. Pierwsze zwiastowało cierpienie, drugie zaś przyniesie królewski diadem Bożego panowania.
Albowiem to, co dotyczy naszego Pana, Jezusa Chrystusa, jest zarazem Boskie i ludzkie. I tak, dwojakie jest Jego narodzenie: jedno z Boga, przed początkiem czasów; drugie z Dziewicy, gdy dopełniły się czasy. Dwojakie też i przyjście: pierwsze – ukryte, jak rosy na runo; drugie – jawne, to, które nastąpi.
Za pierwszym przyjściem został owinięty w pieluszki i złożony w żłobie; za drugim oblecze się światłem jak szatą. Przyszedł i przecierpiał krzyż, nie bacząc na jego hańbę, ale przyjdzie raz jeszcze, pełen chwały, otoczony zastępami aniołów. Dlatego nie poprzestajemy na pierwszym Jego przyjściu, lecz wyczekujemy także i drugiego. Za pierwszym mówiliśmy: „Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie”. To samo powiemy i za drugim, a wychodząc z aniołami naprzeciw Panu, oddamy Mu hołd, wołając: „Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie”.
Przyjdzie więc Zbawiciel nie po to, aby Go sądzono, lecz po to, by wezwać na sąd tych, przez których niegdyś był postawiony przed sądem. Gdy wtedy był sądzony – milczał; teraz zaś przypomni owym zbrodniarzom, jak haniebnie się z Nim obeszli wiodąc Go na krzyż, i powie: „To uczyniłeś, a Ja milczałem”.
Pierwsze przyjście było wypełnieniem miłosiernych zamysłów Boga: Jezus, pełen dobroci, przekonywał ludzi i nauczał. Ale kiedy przyjdzie powtórnie, wtedy wszyscy, chcąc czy nie, będą musieli poddać się Jego władzy.
To podwójne przyjście zapowiadał prorok Malachiasz: „Nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie. Oto nadejdzie Pan Zastępów, ale kto przetrwa dzień Jego przyjścia i kto się ostoi, gdy On się ukaże. Albowiem jest On jak ogień złotnika i jak ług farbiarzy. Usiądzie wtedy, jakby miał przetapiać i oczyszczać”.
O podwójnym przyjściu Pana pisze i apostoł Paweł w Liście do Tytusa: „Ukazała się bowiem łaska Boga, przynosząc zbawienie wszystkim ludziom, wzywając nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i żądz światowych, rozumnie i sprawiedliwie, i pobożnie żyli na tym świecie, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa”. Jak widzimy, rozróżnia tu Paweł pierwsze i drugie przyjście. Za pierwsze dzięki czyni; drugiego zaś oczekujemy. Dlatego, jak to nam zostało przekazane, wierzymy i wyznajemy Tego, „który wstąpił do nieba i siedzi po prawicy Ojca. I powtórnie przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, a królestwu Jego nie będzie końca”.
Przyjdzie więc z nieba nasz Pan, Jezus Chrystus. Przyjdzie w chwale przy końcu świata, w dniu ostatecznym. Bo nastąpi kres tego świata, a to, co zostało stworzone, będzie odnowione.
Katecheza 15,1-3. LG I, s.151n
Kolor szat liturgicznych
kolekta
Wszechmogący Boże, spraw, abyśmy przez dobre uczynki przygotowali się na spotkanie przychodzącego Chrystusa, † a w dniu sądu, zaliczeni do Jego wybranych, * mogli posiąść Królestwo niebieskie. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Udostępnij:
