Wraz z niedzielą Zesłania Ducha Świętego Kościół powraca znów do tzw. okresu zwykłego w Liturgii Kościoła. W tym czasie obowiązuje zielony kolor szat liturgicznych, symbolizujący nadzieję, odrodzenie i młodość. Okres Zwykły to swego rodzaju chwila odpoczynku dla Kościoła. Jest to najdłuższy okres liturgiczny, trwający między 33 a 34 niedziel. Podzielony jest na dwie części. Pierwsza: krótsza (ok. 8-9 niedziel) trwa od niedzieli Chrztu Pańskiego do Środy Popielcowej zaś druga: od Niedzieli Zesłania Ducha Świętego do I Niedzieli Adwentu.

Każda niedziela jest celebracją misterium Chrystusa w jego pełni, stąd nie przypisuje się im jakiś szczególnych tematów. Tematykę nadają im raczej czytania biblijne ułożone w cyklu trzyletnim (A-B-C), w których z nielicznymi wyjątkami czyta się fragmenty Ewangelii według sw. Mateusza (rok A), św. Marka (rok B) i św. Łukasza (rok C). Z natury rzeczy, pod koniec roku kościelnego dominują czytania o charakterze eschatologicznym związane z końcem świata. Czytania pierwsze ze Starego Testamentu są z kolei dobierane pod kątem Ewangelii, by dostrzec harmonię obu Testamentów i jedność historii zbawienia. Czytania drugie pochodzą z listów apostolskich, głównie sw. Pawła, i nie zawsze są zharmonizowane z Ewangelią i 1 czytaniem. Poza niedzielami, w tzw. dni powszednie okresu zwykłego, czyta się fragmenty Ewangelii ze świętych ewangelistów: Marka, Mateusza i Łukasza (zależnie od danego roku: A, B, czy C), zaś pierwsze czytania zaczerpnięte z obu Testamentów są ułożone w cyklu dwuletnim (rok I i II). Cały ten zabieg z czytaniami ma na celu uwypuklić centralny moment zbawczego wydarzenia Jezusa Chrystusa celebrowanego wieloaspektowo w niedzieli, dniu Pańskim, w którym Chrystus zmartwychwstał, odnowił całe stworzenie i nas przeznaczył do udziału w wiecznym spoczynku Boga. 

Okres zwykły stanowi on niejako osnowę całego roku kościelnego, przerywanego dwa razy dla uwypuklenia dwóch podstawowych prawd naszej wiary: Bożego Narodzenia i Wielkanocy. W tych dwóch momentach roku liturgicznego podkreśla się misterium Wcielenia Syna Bożego oraz misterium Paschalne Jezusa Chrystusa. Obydwa po kolei są poprzedzone okresem przygotowawczym Adwentu i Wielkiego Postu. Same nazwy tych przerywników wskazują, że mamy tu do czynienia z momentami newralgicznymi naszej wiary: tajemnica Bożego Narodzenia i odkupienia w Chrystusowej męce, śmierci i zmartwychwstaniu. Na tle tych dwóch wielkich momentów roku liturgicznego, okres zwykły zdaje się być nic nie znaczącym tłem. Jednak nic bardziej mylnego. Właśnie jego zwykła rytmika tygodniowa skoncentrowana na niedzielnej celebracji Eucharystii pokazuje misterium Chrystusa w całej jego pełni, a nie tylko w jakimś jednym wybranym aspekcie, jak to jest w przypadku Bożego Narodzenia lub Wielkanocy. Pod tym względem więc okres zwykły wydaje się być nawet bogatszy w treść od tamtych. Okres ten, ze względu na swą stałą rytmikę, pokazuje również sposób wdrażania duchowości eucharystycznej do naszej  codzienności.

Wakacje, bo z tymi najczęściej kojarzy nam się Okres Zwykły, to piękny czas, który można i warto poświęcić na częstszą modlitwę, kontemplację czy lekturę Pisma Świętego; nie tylko w murach kościoła, ale właśnie w otoczeniu przyrody; na urlopie, wakacjach, rekolekcjach. To okres, którego nie można zmarnować sądząc, iż odpoczywamy od Boga! Przecież On – sam Bóg od nas nie odpoczywa. Czyż nie czuwa nad nami na górskich szlakach, w falach morza i w czasie podróży? Właśnie w takich sytuacjach możemy dać piękne i żywe świadectwo wiary, które polega na spełnianiu Jego woli i okazywaniu przynależności do Jego Kościoła w każdym miejscu i w każdym czasie. Okres Zwykły w ciągu roku to swego rodzaju „szkoła samodzielności praktyk religijnych„. W czasie wakacyjnych wyjazdów; przebywając wśród innych ludzi i w innym otoczeniu możemy, sprawdzić naszą odwagę i męstwo w wyznawaniu wiary. Nie prześpijmy Okresu Zwykłego. 

W Okresie Zwykłym części II –  obchodzi się m.in. następujące święta i uroczystości:

• poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego – święto Najświętszej Maryi Panny, Matki Kościoła
• niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego – uroczystość Najświętszej Trójcy
• czwartek po uroczystości Najświętszej Trójcy – uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa
• piątek po drugiej niedzieli po Zesłaniu Ducha Świętego – uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa
• 24 czerwca – uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela
• 29 czerwca – uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła
• 3 lipca – święto św. Tomasza, Apostoła
• 11 lipca – święto św. Benedykta, opata, patrona Europy
• 23 lipca – święto św. Brygidy, zakonnicy, patronki Europy
• 25 lipca – święto św. Jakuba, Apostoła
• 6 sierpnia – święto Przemienienia Pańskiego
• 9 sierpnia – święto św. Teresy Benedykty od Krzyża, dziewicy i męczennicy, patronki Europy
• 10 sierpnia – święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika
• 15 sierpnia – uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
• 24 sierpnia – święto św. Bartłomieja, Apostoła
• 26 sierpnia – uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej
• 8 września – święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny
• 14 września – święto Podwyższenia Krzyża Świętego
• 18 września – święto św. Stanisława Kostki, zakonnika, patrona Polski
• 21 września – święto św. Mateusza, Apostoła i Ewangelisty
• 29 września – święto świętych Archaniołów Michała, Gabriela i Rafała
• 18 października – święto św. Łukasza, Ewangelisty
• 28 października – święto świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza
• ostatnia niedziela października – uroczystość rocznicy poświęcenia własnego kościoła
• 1 listopada – uroczystość Wszystkich Świętych
• 2 listopada – wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych
• 9 listopada – święto rocznicy poświęcenia Bazyliki Laterańskiej
• 30 listopada – święto św. Andrzeja, Apostoła