I. Zmartwychwstanie

Miłość żyje! Bo nie ma tak wielkiego kamienia, co by ją przywalił, ani tak wielkiego grobu, by się tam zgubiła, ani tak czujnej straży, której by nie zwiodła. Miłość jest życiem i dla życia. Musi powstać w Wielkanoc, bo Magdalena płacze, bo Matka boleściwa, bo uczniowie ciągle w panice przez władzą, a Piotr niepewny czy mu ktoś wybaczy. Miłość żyje, bo jest jeszcze tyle spraw, które trzymają ją przy życiu.

II. Wniebowstąpienie

Miłość nie jest egoistką, potokiem, co ukrywa źródło, promieniem, co wstydzi się słońca. Miłość wstępuje do nieba, by pokazać palcem, skąd przyszła. Idzie do Ojca, bo w Ojcu zrodzona. Idzie do nieba, bo tam jej początek. Miłość odchodzi, by pokazać, gdzie jej szukać. Odchodzi, by powrócić z mocą.

III. Zesłanie Ducha Świętego

Miłość daje odwagę. Jest kluczem do drzwi zamkniętych przed wszystkimi i przed wszystkim. Rozwiązuje języki i tworzy jeszcze nowe. Każe się innym dziwić, bo nie jest banałem. Miłość chce ruszyć w świat, więc nie pozwala zostać w wieczerniku. Chce dojść do każdego, więc mówi językiem każdego. Miłość żegna się z lękiem, bo ma już lepszych towarzyszy.

IV. Wniebowzięcie NMP

Miłość nie zostawia swego łona w samotności ziemi. Nie zostawia człowieka, bez którego nie byłaby wcielona. Miłość zabiera ze sobą swoją Matkę. Zabierze i innych. Każdego w swoim czasie. Bo Miłość nie tylko rozsyła na krańce świata, ale chce pociągnąć, aż po szczyty nieba.

V. Ukoronowanie Maryi na Królową Nieba i Ziemi

Miłość wie, kto jest Panią nieba i ziemi. Wie, komu należy się cześć i korona chwały. Wie, kto jest błogosławiony przez wszystkie narody. Miłość zapomni wiele, ale nie zapomni nigdy tego, kto powiedział Bogu „Tak”. Nie zapomni miłości, co rodzi miłość.